Pierwsze spotkanie z Podwójnym Życiem Weroniki było w dzieciństwie i dotyczyło słuchania kaset mojej mamy. A że jako dziecko miałem mały dostęp do jej rzeczy, to mogłem wtedy to uwarzać za ekscytujące. Dodatkowa sprawa to sama muzyka, tajemnicza i mistyczna.
Zrobiło to wtedy na mnie ogromne wrażenie. Teraz nie wiem czym było to uwarunkowane, może geniuszem Zbigniewa Preisnera, a może podobną wrażliwością muzyczną (to tylko moje przypuszczenie po tym jak przeczytałem, że urodził się tak samo jak ja w maju).
Będąc dzieckiem nie mogłem obejrzeć filmu w TV z powodu wiadomo jakich scen. Dlatego jeszcze dochodziło oczekiwanie na obejrzenie w przyszłości tego filmu. I czekanie, czekanie.....
Gdy w końcu go obejrzałem, nie zawiodłem się. Film miał to wszystko co przepowiadała muzyka.
Nie było typowej sytuacji, kiedy muzyka dodawa klimatu. Tutaj również film dodawał klimatu muzyce. Cała ta tajemnicza otoczka, symboliczność i głównie emocje wynoszą ten film na mój przywatny top. Uważam również,że ta prawdziwość powoduje dużo większę podniecenie niż obejrzenie całego maratonu pornosów. Charakter filmowi dodaje również jakiś taki cieplejsza kolorystyka, nie wiem pewnie były to filtry. Inna sprawa to tajemniczość kojarząca mi się z Dzieckiem Rosemary. Tajemniczość tych filmów się różni, bo Rosemary dotyczy narodzin syna
diabła, a Veronique więzi łączącej kobiety. Jeszcze napiszę o muzyce póki pamiętam. Takie uczucia związane z muzyką miałem już tylko z Dead Can Dance. Uważam się również za dość porypaną muzycznie osobę bo słucham rocka punka metalu, mimo tego że nie należę do żadnej subkultury. Co do jego sensu, oprócz powrotu do korzeni jak ktoś wczcześniej napisał wg chodzi o mentalną część miłości, nie tylko Weroniki do Veronique, ale rownież Veronique do lalkarza. Przecież jeśli w dzisiejszych czasach chodzi o przeje*anie największej ilości najlepszych lasek, to można mówić o powrocie do korzeni miłości, powinno się z tym łączyć coś właśnie mistycznego jak z jakiegoś obrzędu. Na koniec powiem że przypuszczalnie jak na swoje 17 lat jestem chyba odszczepieńcem z mojego pokolenia i trudno jest się pochodzić z wymarłego gatunku romantyków. Pozdrowienia i mam nadzieję, że nie zanudziłem.